Mijn naam is Dina Henderika Beuker en ik ben geboren op 07 juni 1946.

Dat wist u waarschijnlijk al. Of kent U mij beter bij mijn roepnaam: Dinie de Jong, want ik ben al een aantal jaren getrouwd met Dirk de Jong. Samen hebben wij twee kinderen. Een meisje en een jongen.  Dat heet ook wel een rijkelui’s  wens. Nou als dat zo is, dan ben ik heel rijk met deze twee gezonde kinderen. Mijn kinderen hebben ook weer kinderen. In het totaal ben ik gezegend met één kleinzoon en drie kleindochters.  Ook allemaal gezond en dan mag je je zeker rijk noemen. Ik zie al die rijkdom zeker niet als een normale zaak. Ik ben mij er heel goed van bewust dat dit alles een zegen is, die wij niet verdiend hebben maar die je ontvangt van God.

Ik ben opgegroeid “op” Erica in een fijn gezin. Twee broers een lieve vader en een heel lieve moeder. Voor mij de liefste ouders die je kunt bedenken. Je broers, dat is een ander verhaal.  Die vond je niet altijd lief, maar naarmate je ouder wordt, worden je broers steeds liever. Ik heb mij weleens afgevraagd hoe dat komt. Ik kom uit een gereformeerd gezin en wij woonden aan de Pannekoekendijk naast de gereformeerde kerk/pastorie. De buren kregen we regelmatig over de vloer en er was dan ook regelmatig discussie met die gasten over geloof en ook toen al over ongeloof.

Tijdens onze jaren in Erica heb ik nog een tijdje meegedaan met het “Samen op weg” project. Vele avonden hebben Hervormd en Gereformeerd Erica met elkaar om tafel gezeten. Je bent dan een ietsie pietsie jonger en dan ben je van mening dat je zo snel mogelijk samen moet gaan. “Op” Erica had je toen een nieuwe hervormde kerk, multifunctioneel noemde je dat toen. En naar mijn mening moest je zo snel mogelijk gebruik maken van die kerk, de Gereformeerde kerk kon je dan verkopen of afbreken,  maar het heeft, op dat moment, helaas niet tot een goed einde geleid. Uiteindelijk  na jaren is het er in Erica dan toch van gekomen. De kerken vonden elkaar en men kerkt in de Hervormde kerk. De Gereformeerde kerk is afgebroken. Er is een raam uit deze kerk geplaatst in de Hervormde kerk en ook de eerste steen waarop namen van de leden van dekerkenraad staan is in de hal van de Hervormde kerk geplaatst. Samen de PKN kerk van Erica.

En dan kom je vanaf Erica in Klazienaveen terecht. Het zegt natuurlijk niets. Een afstand van helemaal niets. Maar een verschil van: eigenlijk ook helemaal niets. Wij wonen hier al weer een aantal jaren met plezier  en je gaat zo de weg die je moet gaan. Je doet eens wat hier en daar en je gaat regelmatig naar de kerk om daar geestelijk bij te tanken. Je wordt gevraagd voor de kerkenraad, zegt daar ja op, je wordt gevraagd als tweede voorzitter, en je denkt: “Och laat ik het maar doen.” En dan op een dag zegt mijn voorgangster Annita: “Zeg Dinie, ik stop er mee, wil jij er eens over denken om het over te nemen?” Dan begint er een innerlijke strijd en komen er vragen: “Durf ik dit wel? Kan ik dit wel doen?”

Elly van de Meulen nam afscheid als predikant van de PKN kerk van Erica. Zij is inmiddels interim predikant geworden. Samen met Annita en Willem ga ik na de afscheidsdienst. Daar zit je dan in de kerk van Erica, met mensen uit Erica, waarvan je er een aantal nog wel kent vanuit je tienertijd. De Hervormde kerk. Je kijkt wat rond en denkt: “ Ja, zo had ik dat jaren geleden ook gewild.”  Je ziet het raam van de gereformeerde kerk en de eerst gelegde steen met de namen, en je denkt:  “Maar dat de kerk ook inderdaad is afgebroken doet wel pijn.  Daar lag mijn gevoel.  Daar zijn onze kinderen gedoopt.  Daar deed ik belijdenis van mijn geloof. Daar speelden wij als kinderen.  Daar hebben wij met een windbuks op de haan van de toren geschoten, wij wisten niet hoe die vlekken op de haan kwamen. Natuurlijk niet.  Maar het deed pijn dat de kerk is afgebroken. Ik zal niet meer zeggen dat je een kerk moet afbreken. Dan ga je anders denken. Na de dienst wordt er koffie gedronken je spreekt met deze en gene en kijkt wat rond. Dan kijk je nog eventjes naar die eerste steen die daar in de hervormde kerk in de hal is geplaatst en dan zie je de naam van de allerliefste vader van de wereld: Dhr. M. Beuker.  En dan gaat er iets door je heen. Wat? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik toen besloot om toch maar voorzitter te worden van de kerkenraad en ik beloof U ik zal mijn taak zeer serieus uitoefenen daarbij denkend aan mijn vader die ooit eens schreef in mijn poeziealbum, deze regels,

Een woord in dit album, en vader vooraan. Het is uit liefde voor mijn dochter, dat ik voorin dit boekje ga staan. Maar wat zal ik schrijven, het is nog een kind.

EEN DING IS VEEL WAARD, DAT JE JEZUS BEMINT.

En als na vele jaren, het vader oog je niet meer ziet. Denk dan steeds aan GOD DE VADER. GOD BLIJFT TROUW mijn zoet lief kind.

Woorden die je als kind meekrijgt en die je dan je leven lang mag meedragen.  HOE GROOT ZIJT GIJ.

Uw voorzitter
Dinie de Jong Beuker