Dominee aan de Vaart
 ‘Dominee aan de Vaart’ Het kerkelijk seizoen is volop ‘op stoom’. Gespreksgroepen draaien, activiteiten vinden plaats, er is een mooie diaconale activiteit van de Jeugdkerk, Kliederdiensten en kerkdiensten worden goed bezocht. In deze tijd worden er ook drie ‘pastoraatsavonden’ georganiseerd. Bedoeld voor iedereen die -met ambt of zonder ambt- actief is in het pastoraat. We willen als kerken van elkaar leren over hoe pastoraat wordt vormgegeven, en hoe we handen en voeten kunnen geven aan de Bijbelse opdracht om naar elkaar om te zien, binnen en buiten de kerk. De eerste avond heeft plaatsgevonden. Tijdens die avond hebben we gekeken naar de pastorale opdracht zoals die is verwoord in de Bijbel en in de Kerkorde. Tijdens de tweede avond zullen we aan elkaar presenteren hoe het pastoraat in Nieuw Amsterdam, Erica en Klazienaveen concreet wordt gemaakt. Wellicht kunnen we elkaar inspireren en ideeën op doen. Op de derde avond zullen we plannen maken voor de toekomst. Over die toekomst gesproken… De toekomst in Gods handen… "Een mens stippelt zijn weg uit, de Heer bepaalt de richting die hij gaat." (Spreuken 16: 9) Samen onderweg. Dat is wat we als ‘Kerken met Vaart’ doen. We zoeken naar verbinding, naar nieuwe vormen van kerk-zijn, naar manieren om het geloof in onze tijd handen en voeten te geven. En wat is het mooi om te zien hoe dat steeds meer vorm krijgt! Er ontstaan bijzondere initiatieven, gezamenlijke vieringen, inspirerende ontmoetingen en momenten waarop we elkaar als geloofsgemeenschap versterken. We mogen dankbaar zijn voor de stappen die we al gezet hebben. Toch weten we ook: de toekomst is niet van ons. Hoe goed we ons best ook doen, hoe mooi de plannen ook zijn – uiteindelijk ligt alles in Gods handen. We mogen bouwen en werken, maar God is het die de groei geeft. En dat geeft rust. We hoeven het niet alleen te dragen, we mogen vertrouwen dat God met ons meegaat, welke richting de weg ook op zal gaan. Dat betekent niet dat we achterover kunnen leunen met een kop koffie en wachten tot de hemel opengaat, al klinkt dat misschien aanlokkelijk. God vraagt ons wel om aan het werk te blijven, maar zonder de illusie dat we alles onder controle hebben. Misschien is dat wel de kern van ons geloof: leven in vertrouwen. Geloven dat de kerk niet alleen een menselijke organisatie is, maar dat God zelf er Zijn adem in blaast. We doen ons best, soms struikelend, soms met een vleugje heilige chaos, maar altijd met dat oude verhaal in ons hart. Want waarom doen we dit eigenlijk? Waar draait het uiteindelijk om? Niet om structuren of samenwerkingsverbanden op zichzelf, maar om dat ene, tijdloze verhaal. Het verhaal dat steeds weer nieuw blijkt te zijn, dat ons bezielt en in beweging zet. Paul van Vliet verwoordde het ooit prachtig in een lied: De oude droom Er was eens een droom en die droom leek vervlogen En hij scharrelde eenzaam en oud door de stad Door vrienden van vroeger verloochend bedrogen Een karikatuur die zijn tijd had gehad En die stokoude droom ging langs deuren van huizen Waar ooit hij het stralende middelpunt was Geliefd en aanbeden een held in 't verleden Met een kroon op zijn hoofd en met vleugels van glas En hij nam ons mee langs wegen van liefde Naar hoog in de bergen naar toppen van kracht En het uitzicht daarboven was niet te geloven Zo mooi en zo ver en nog nooit zo bedacht Maar die stokoude droom zwerft nu door de straten Verhongerd vermagerd verarmd en half blind Niemand heeft tijd om wat met hem te praten Alleen af en toe nog een gek of een kind Dus als je hem tegen komt een dezer dagen Haal hem in huis probeer het een keer Geef hem een stoel en dan moet je hem vragen Hee ouwe droom hoe zat het ook weer Dat jij ons meenam langs wegen van liefde Tot hoog in de bergen naar toppen van kracht De wereld hervormen, de hemel bestormen Met nieuwe ideeën nog niet eerder bedacht Want die stokoude droom heeft nog heel veel te geven Hij heeft een geheim en dat zijn wij soms kwijt Maar hij zal ons ook allemaal overleven Hij is zo oud als de wereld maar zo jong als de tijd Maar je moet hem beschermen je moet hem verzorgen Je moet hem koesteren onder de zon Je moet hem vertrouwen en vandaag al of morgen Weet je het weer waar het ooit om begon Dan neemt hij je mee weer langs wegen van liefde Tot hoog in de bergen naar toppen van kracht En daar zal dan blijken dat je verder kunt kijken En hoger kunt reiken dan je ooit had gedacht Die droom, dat verhaal, dat blijft. Door alle veranderingen heen, door alle zorgen en twijfels heen. Laten we met elkaar blijven bouwen aan een kerk die dat verhaal doorgeeft. In vertrouwen, in hoop – en in het besef dat we dit alles in Gods handen mogen leggen. En dan nog: Sinds 21 november 2024 biedt de Protestantse wijkgemeente Open Hof in Kampen kerkasiel aan de familie Babayants uit Oezbekistan. Dit gezin, bestaande uit ouders Aleksandr en Karina en hun vier kinderen Aram, Ariana, Amelia en Aleksa, verblijft al elf jaar in Nederland en dreigt te worden uitgezet na een afgewezen asielprocedure. De kerk organiseert onafgebroken kerkdiensten om het gezin bescherming te bieden en aandacht te vragen voor hun situatie. Met de slogan "Wij luiden de klok voor kinderen" roept de kerk op tot dialoog met de overheid over een pardonregeling voor dit en vergelijkbare gezinnen. Afwisselend houden voorgangers van allerlei kerken de permanente eredienst gaande. Meer informatie is te vinden op kerkasielkampen.nl. Het tijdvak dat ik -samen met de Remonstrantse gemeente Hoogeveen- voor mijn rekening neem: 13 maart van 10-12 uur. Van harte welkom iedereen van ‘Kerken met Vaart’ om hier ook bij aanwezig te zijn! ds Anneke van der Velde veld5834@planet.nl 06 52680894 Als u eens een gesprek met mij wilt: bel of mail gerust om een afspraak te maken! | ||
| terug | ||